Het opruimeffect

Manlief is een chaoot, zo eentje die altijd alles overal laat slingeren en dan een ander de schuld geeft wanneer hij iets niet kan vinden.

Ik heb manlief laten weten dat ik nu eindelijk wel eens een opgeruimd huis wil. Hij vindt het allemaal wel best, zolang hij en zijn spullen maar met rust gelaten worden.

We zijn nu een aantal weken verder en ik heb (en houd!) al diverse plekjes opgeruimd. En het heeft effect!

Ik ben begonnen met een plank in de kledingkast en ik heb –met beleid- ook manlief zover gekregen dat hij een plank opgeruimd heeft.

Zo gaat het steeds een beetje verder. Plekjes die eenmaal opgeruimd zijn kunnen makkelijk bijgehouden worden, het kost nu nog maar weinig tijd om even snel iets naar zijn eigen plekje te brengen.

Bijvoorbeeld: Er staat een dienblad op de salontafel met een paar schaaltjes. Losse spullen die op het tafeltje liggen (de afstandsbedieningen, leesbril, pakje papieren zakdoekjes) leg ik op het dienblad – die spullen gaan later op de dag naar hun vaste plekje. De post die normaal gesproken dagen op het tafeltje kon blijven liggen ruim ik meteen op. De spullen van manlief liggen nog wel op een grote stapel op de eettafel, die mag hij zelf opruimen.

Manlief staat het eerst op en laat het bed achter zoals hij eruit gestapt is. Als ik later dan hem uit bed kom trek ik altijd het beddengoed recht en doe de gordijnen open. Als manlief later opstaat blijft het bed dus de hele dag onopgemaakt en ook de gordijnen blijven dicht.

Tot voor kort.

Want als ik uit mijn werk kom en naar boven ga trek ik het beddengoed recht en doe de gordijnen open. Ook al is het vlak voordat ik naar bed ga. Een opgemaakt bed bevalt manlief kennelijk best goed want hij trekt nu ook het beddengoed recht en doet de gordijnen open. Weliswaar halfslachtig en niet zo strak als ik het doe, maar toch…. Het heeft effect!