De kledingvoorraad van manlief zou ook wel
eens flink uitgedund moeten worden. Maar helaas, hij wil niets wegdoen want
wie-weet-komt-dit-ooit-nog-eens-van-pas!
Onlangs heeft hij weer een stel nieuwe
shirts gekocht. Resultaat: de betreffende plank in de kast is zo vol dat er
he-le-maal niets meer bij gepropt kan worden.
Nadat alle was weggewerkt is heb ik dus
een stapeltje shirts die niet meer op de plank passen, ze liggen nu op een doos
die voor de kast staat.
Ik weet dat er shirts wegkunnen, die
passen gewoonweg niet meer. Maar hij moet het zelf doen! En het liefst zonder
dwang! Want helaas, elke autist heeft zijn eigen gebruiksaanwijzing. Bij deze
heeft pushen absoluut een averechts effect.
Dus… vraag ik manlief heel voorzichtig: “Wil
jij eens kijken of er op die plank kleren liggen die wegkunnen? De nieuwe
shirts passen er echt niet meer bij…”
Ik krijg een zware zucht en “ja hoor”
als antwoord. Vervolgens gebeurt er niets.
Ik wacht een week, tot een moment
waarvan ik weet dat hij even niets belangrijks aan zijn hoofd heeft en vraag
dan rustig: “heb je al eens naar die kleren op die volle plank gekeken?”
Antwoord: “Ja hoor, ga ik zo doen”. Ik
zeg niets maar leg alvast een vuilniszak in het zicht zodat hij daar zijn
spullen in kan doen.
Een poosje later gaat hij naar boven –
alleen. Ik moet mezelf inhouden om niet achter hem aan te gaan. Dit moet hij
echt zelf doen.
Weer later komt hij terug met een volle
vuilniszak. “Hier. Klaar”.
Hij kijkt niet blij. Maar ik (inwendig) wel!
Met beleid en klein stapjes komen we er
ook.
