Cadeautjes

Tijdens mijn leven krijg je wel eens cadeautjes. Hele handige dingen, ontroerende dingen, of heel lelijke dingen die na vertrek van de gulle gever meteen ergens achterin een kast op zolder verdwijnen.

Die kom je dan weer tegen als je gaat opruimen. Van sommige dingen denk je dan “wat moet ik ermee?”

In het boek Opgeruimd van Marie Kondo heb ik gelezen dat je tijdens het opruimen al die cadeautjes gerust weg mag doen. Weggeven, verkopen, naar de kringloop, weggooien – wat dan ook.

Volgens Marie Kondo is namelijk gebaar van de gulle gever het cadeau, niet die mooie tekening van je kind of dat spuuglelijke schilderijtje van je schoonmoeder (bijvoorbeeld).

De knutsels van de kleinkinderen zijn voor mij een verhaal apart. Ik bewaar er een paar en die staan te pronken op een kastje in de kamer. Tot de volgende vol trots gegeven wordt – dan mag de oude weg.

En natuurlijk doe je dat pas wanneer de kindertjes al lang weer naar huis zijn, en wanneer er geen risico is dat ze hun meesterwerk in de papierbak zien liggen.

Vandaag was een kastje in de kamer aan de beurt om opgeruimd te worden. Alles eruit en eens kritisch bekijken. Er zijn was spullen van manlief bij dus die gaan weer terug. Dat komt later wel een keer.

En kijk eens wat ik weer tegenkom: het tafelkleed!

In 1980 heb ik voor onze verloving een tafelkleed cadeau gekregen, zo eentje met een voorbedrukt patroon wat geborduurd moest worden. Ik heb daar heel wat uurtjes werk inzitten, en iedere keer als ik dat ding weer tegenkom zit ik weer zachtjes te lachen. Vroeger vond ik dat ding namelijk fantastisch! Maar nu allang niet meer.

 

 

Dus vandaag gaat hij dan eindelijk toch echt weg. Dat ding is hopeloos uit de tijd, stinkt muf, er zitten bruine (roest?) vlekjes in…..

Ik heb een grote hoek afgeknipt, een hoek waarvan al het borduurwerk klaar is. Die bewaar ik. Dat stuk wordt eerst gewassen en daarna kan hij bij mijn verzameling quiltstofjes.

Het is altijd heel erg leuk om dit soort stofjes in een quilt te verwerken.

De borduurzijde en het kleine schaartje die in een platgedrukt sigarendoosje zaten gaan bij de rest van mijn borduurspullen.

Weer een kastje klaar – en het zonnetje begint te schijnen. Wat wil een mens nog meer?